In mijn vorige blogs vertelde ik over de ziekenhuisopname van ons kleine mannetje. Na een epileptische aanval werd hij opgenomen in het ziekenhuis en hebben we samen een nachtje doorgebracht in het ziekenhuis. Inmiddels is het vandaag alweer 4 weken geleden dat we weer na een ziekenhuisopname van onze baby weer naar huis toe mochten. Precies 24 uur is hij opgenomen geweest. Gelukkig zijn er geen nare afwijkingen gevonden en mocht hij mee naar huis. Vandaag vertel ik hoe het met ons gaat.
Na een ziekenhuisopname van je baby weer naar huis
Naast dat ik heel erg blij was dat we na één nachtje alweer naar huis mochten, vond ik dat ook heel erg spannend. Allerlei vragen schoten door mijn hoofd. Want hoe gingen we dat nu doen thuis? En wat als hij weer een aanval kreeg? Ik keek er wel een beetje (veel) tegenop want de schrik zat er nog best goed in. In het ziekenhuis heb ik een heel goed gesprek gehad met de kinderarts en een verpleegkundige.
Als je nu één nacht of een week in het ziekenhuis hebt doorgebracht, er komt een moment dat je weer naar huis mag. Dit moment blijft spannend.
Dit gesprek was voor mij erg fijn. Ik kreeg tips en advies. Na dit gesprek was het voor mij helder dat ik twee keuzes had. De eerste keuze was dat ik Rico bij ons op de kamer zou laten slapen. En dat er voor de middagdutjes een babyfoon met camera moest komen zodat ik hem in de gaten kon houden. De tweede keuze was dat ik Rico gewoon op zijn eigen kamer liet slapen en dat alles gelijk zou blijven zoals het was. Dus geen camera en speciaal matrasje om de hartslag te monitoren. En dat was ook mijn keuze. Ik wilde het liefste dat alles weer net als anders zou zijn.
Alles weer als vanouds?
Rico moest gewoon weer lekker op zijn eigen kamertje kunnen slapen, zonder camera waarop ik hem in de gaten kon houden. Ik ken mezelf maar al te goed en weet dat als we de eerste keuze hadden genomen, ik vroeg of laat hierin zou doordraven. Ik zag mezelf al helemaal zitten op de bank kijkend op mijn telefoonscherm om Rico in de gaten houden. Daarnaast heb ik zelf best veel slaap nodig. Als we Rico zijn bedje zouden verplaatsen naar onze kamer zou dat zeker invloed hebben op onze nachtrust. Hij sliep al vrij vroeg op zijn eigen kamertje. Dit moest ook mooi zo blijven.
Thuiskomen na een ziekenhuisopname van mijn baby
In het begin van de middag kwamen we thuis uit het ziekenhuis. Ik weet nog dat het prachtig mooi weer was. Ik was op tijd om zelf de kinderen van school te halen. Dit was ook wel een verrassing voor hun want ze wisten niet dat wij al thuis waren. Met Rico in de kinderwagen ben ik naar school gewandeld. Ik genoot ervan. Al was ik maar even in het ziekenhuis geweest, het voelde veel langer. Op de een of andere manier lijkt de tijd stil te staan daar in het ziekenhuis, de buitenwereld gaat aan je voorbij. Zo wandelend besefte ik maar al te goed dat ik blij moest zijn dat alles zo goed was afgelopen. Bij school aangekomen, waren de kinderen zo blij dat Rico en ik er waren. Ook allemaal moeders en de juf kwamen vragen hoe het met Rico ging. Dat deed mij heel erg goed.
Middagdutje in eigen kamertje
Toen we weer thuis waren, was het dan echt zover. Het was tijd voor een middagdutje. In zijn eigen bedje, in zijn eigen kamertje. Dit was best even moeilijk. Ik zag alles weer voor me toen hij daar zo in zijn bedje lag. Ook kwam ik er toen achter dat we Rico zijn slaap knuffeltje waren vergeten. Waarschijnlijk is deze blijven liggen in zijn ziekenhuisbedje.
De deur liet ik open staan en ik ben een tijdje boven gebleven zodat ik kon horen, en zo nu en dan kon zien, hoe het ging. Ook toen ik hem, later op de middag, uit bed haalde, voelde het heel vreemd. Weer zag ik het voor me. Maar goed het had tijd nodig en ik moest nu van mijzelf doorzetten. De eerste nacht verliep, wonder boven wonder, heel erg goed. Ik heb zo goed geslapen. De vermoeidheid van het nachtje ziekenhuis heeft daar zeker aan bijgedragen.
Ziekenhuisopname baby: de weken erna
Zo goed als ik de eerste nacht sliep, zo slecht sliep ik de daarop volgende weken. Ik was constant wakker. Als ik Rico hoorde, schrok ik wakker. Maar ook als ik hem niet hoorde, was ik onrustig en vaak wakker. In het weekend na de ziekenhuisopname, was Rico erg verkouden. Dit was het virus wat de witte bloedlichaampjes had doen verhogen. En waarschijnlijk dus ook de trigger voor de epileptische aanval. Ook ’s nachts was hij toen vaak wakker.
Al met al waren die eerste weken best wel moeilijk. Vooral bij het naar bed brengen en hem weer van bed halen. En ook wel overdag waren er de nodige moeilijke momenten. Soms dan keek Rico weg met zijn ogen en dan dacht ik meteen: “hij zal toch niet weer een aanval krijgen?” Maar naarmate de tijd verstrijkt, hoe meer vertrouwen ik krijg. Langzaam is het naar de achtergrond verdwenen. Vorige week heb ik nog een bel afspraak met de kinderarts gehad en kon ik vertellen dat het heel erg goed met Rico gaat. En nu zijn we alweer 4 weken verder. Tot op heden heeft hij geen aanval meer gehad. Of hij ooit weer een aanval zal krijgen, dat weet niemand. We gaan daarom ook maar uit van het positieve.
