Baby opgenomen: het vervolg
In mijn vorige blog schreef ik al over dat ons zoontje moest worden opgenomen. In deze blog ga ik vertellen hoe de opname verliep en hoe onze nacht in het ziekenhuis is verlopen.
Naar de kinderafdeling
Kort nadat de kinderarts ons vertelde dat Rico moest worden opgenomen, werden we van de spoedeisende hulp opgehaald door 2 verpleegkundigen van de kinderafdeling. Op de kinderafdeling kreeg Rico zijn bedje toegewezen. Een hoog bed met wieltjes en aan elke kant een hek van spijlen wat je open en dicht kon schuiven.
Daar lag hij dan, mijn kleine mannetje in een groot, hoog ziekenhuis bed.
Dit werd ook mijn kamer. Ik had namelijk aangegeven bij Rico te willen blijven. Ik geef nog steeds borstvoeding en ik wilde hem gewoon niet alleen laten. Dat betekende wel dat er nog het een en ander geregeld moest worden. Ik heb mijn werk en mijn cliënten afgebeld.
Ondertussen werden er allemaal elektrodes op Rico zijn lijfje geplakt en werd hij aangesloten op de monitor. Rico was erg moe en viel gelukkig snel in slaap. Op dat moment konden wij in een andere kamer de opname verder in orde maken. Daarna was het een ideaal moment om snel naar huis te gaan om de nodige spullen te halen. De opname kon van 1 tot 5 dagen variëren. Ik ging gelijk maar van 5 dagen uit, dus met een volle tas kwam ik weer aan in het ziekenhuis.
Fruithapje
Ik had met de verpleegkundige afgesproken dat als Rico wakker zou worden en ik nog niet terug zou zijn, dat hij dan een fruithapje zou krijgen. Toen ik op de kamer kwam, trof ik de pedagoge van de kinderafdeling. Rico was inderdaad wakker geworden en ze had hem net een fruithapje gegeven. Ook had ze een activity center in zijn bedje gehangen. Een groot succes was dat.
Onderzoeken
De rest van de middag stond in het teken van onderzoeken. Aan de ene kant mooi dat alle onderzoeken achter elkaar zouden plaatsvinden maar anderzijds was het ook erg vermoeiend voor Rico. Er werd begonnen met het verzamelen van urine. Voor jongetjes is dit makkelijk om te verkrijgen. Er werd een klein, plastic zakje om zijn piemeltje geplakt. Een half uur later zat er al genoeg urine in voor het onderzoek. Tussendoor werd het hartfilmpje (ECG) gemaakt. Twee verpleegsters stonden elk aan kant van het bed. Rico had er wel plezier in en was ondertussen flink aan het brabbelen. Het opplakken van de elektrodes duurde langer dan het het maken van hartfilmpje.
Bloedprikken
Het hartfilmpje was nog maar net gemaakt of er kwam al een verpleegster langs om bloed af te nemen. Hier keek ik het meest tegen op. Het liefste had ik gehad dat ze mij lek prikten.
Bloed afnemen uit zijn hakje leek mij het handigste. Ik dacht daarbij aan het hielprikje. Bij een hielprikje heb je maar een aantal druppen bloed nodig. Maar voor nu hadden ze veel meer bloed nodig. Helaas werkte dit niet helemaal. Het bloed was veel te dik en het was lastig om een buisje vol te krijgen. Met een krijsende en schoppende baby lukte dit niet. Poging 2 dan maar. Ditmaal wou ze het via zijn duim proberen. Ik hield Rico vast op mijn schoot. Ook nu krijste hij het uit.
Rico zat aangesloten op de monitor. Hierop was ook te zien dat zijn hartslag enorm opliep. Op een gegeven moment begon er een rood lampje te knipperen en zag ik het woordje “high” steeds rood oplichten. Daarna ging het alarm af. De verpleegster van de kinderafdeling kwam meteen binnen lopen om te kijken wat er aan de hand was. Ook poging 2 was mislukt. Veel te weinig bloed. Het buisje zat maar halfvol. Op dat moment werden we ook al opgehaald voor de echo. Wat was verstandig? Eerst de echo en afwachten of er voldoende bloed was afgenomen met als risico dat het toch te weinig was en Rico nogmaals geprikt moest worden. Of nog 1 poging wagen in zijn andere duim. We besloten om eerst zijn andere duim nog te proberen. En dat lukte! Het buisje zat in no time vol.
Echo van de hersenen
Met een baby op mijn arm, die nog moest bijkomen van het bloedprikken, liepen we naar de afdeling radiologie. Rico was meteen aan de beurt. Er werd een echo gemaakt van zijn hersens. Het was een kort onderzoekje en de radioloog kon mij meteen al meedelen dat alles er goed uitzag. Hij kon geen afwijkingen zien. Zoals tumoren of bloedpropjes. Opgelucht konden we al snel weer naar onze kamer op de kinderafdeling. Daar konden we bijkomen. Het was een zeer drukke middag met al die onderzoeken. Het voordeel dat alles meteen achter elkaar plaatsvond was dat we ook snel uitslag hadden.
De kinderarts kwam op de namiddag even langs om het een en ander uit te leggen. Het urineonderzoek was goed. Het bloedonderzoek was ook goed op één ding na. De witte bloedlichaampjes waren sterk verhoogd. Dit kwam door een virus. Het virus zat al in zijn bloed maar hij was er nog niet ziek van. Het lichaam was bezig om tegen het virus te vechten vandaar de verhoging van de witte bloedlichaampjes. Dit zou ook een trigger kunnen zijn voor een epileptische aanval.
Een nachtje in het ziekenhuis
Nadat ik Rico een groentehapje had gegeven, heb ik hem even weggelegd in zijn bedje. Voor mij even een half uurtje om zelf ook wat te eten. Het restaurant zat gelukkig naast de kinderafdeling. De hele dag had ik zelf weinig gegeten dus ik had best wel trek. Na het eten heb ik nog wat tijd met Rico doorgebracht op onze kamer. Tussendoor nog even met het thuisfront gebeld want de andere kinderen misten ons enorm. Op dat moment dat ik hun stemmen hoorde was dat voor mij ook even een slik moment.
Ik heb geprobeerd om het ritme wat we thuis hebben, vast te houden in het ziekenhuis. Dat is aardig gelukt. Dus ook nu na de voeding van half 7 was het tijd om te slapen. Het was ook een lange dag met erg weinig slaap voor hem. Gelukkig viel hij snel in slaap.
Terwijl Rico lag te slapen heb ik zelf mijn bed ook maar vast klaargezet.
En daar zit je dan
Eerst heb ik wat tv gekeken op de kamer. Ik voelde me eigenlijk best wel alleen. Er bleek een ouderkamer te zijn waar je kunt zitten en praten met andere ouders. Daar ben ik toen maar even heen gegaan. Ik trof daar een andere moeder waar ik gezellig mee heb gepraat.
Om 22.00 ben ik vervolgens maar mijn bed ingedoken. Ik was ook best moe en hield in mijn achterhoofd toch rekening met een slechte nacht. En dat bleek ook. Ik was nog maar net in slaap gevallen toen ik om 23.00 wakker werd van een zaklamp die de kamer in scheen. Het was een verpleegster die haar ronde deed. Logisch, maar ik was er niet zo blij mee. Ze kwam namelijk de kamer in en scheen ook op Rico. En die werd, hoe zou het ook anders, wakker…. Dat was het begin van een onrustige nacht. Helaas kon ik hem ook niet even bij mij in bed nemen want hij zat vast aan de monitor. Ik zal verder de details besparen maar om 1.30 was hij pas stil. Rond die tijd ben ik ook als een blok in slaap gevallen.
Goedemorgen
Helaas, in een ziekenhuis is er geen tijd om uit te slapen. Om half 8 werd het ontbijt bij mij op de kamer gebracht. Rico was inmiddels ook net wakker en lag rustig te spelen.
De rest van de ochtend verliep traag. Het was wachten op de kinderarts. Die zou mij vertellen of we naar huis mochten ja of nee. Na 11 uur kwam hij op onze de kamer. We mochten naar huis! De andere uitslagen waren ook goed en verder onderzoek was op dat moment niet noodzakelijk. Mocht Rico nogmaals een aanval krijgen, dan wordt er verder onderzoek gedaan. Maar voor nu was er geen reden om hem langer in het ziekenhuis te houden. Tijdens de zwangerschap van Rico heb ik helaas medicijnen moeten slikken. Ik was erg bang dat hij hierdoor een epilepsie aanval had gekregen. De kinderarts heeft het allemaal uitgezocht en kon mij gelukkig geruststellen dat er geen verband tussen bestaat. Ook dat was een hele opluchting.
Naar huis
Rico was ook weer erg blij. Een heel verschil met de dag ervoor.
Om twaalf uur kwam mijn man ons halen. Ik had de tassen al ingepakt, we konden weer naar huis.
Benieuwd hoe het nu met Rico gaat? In mijn volgende blog vertel ik hierover. Je kunt deze blog volgen zodat je op hoogte blijft wanneer ik een nieuwe blog plaats. Voer dan je emailadres hier rechts in bij ‘abonneer je op dit blog’ en dan krijg je automatisch een melding wanneer de nieuwste blog online staat.