Sinds anderhalve week maak ik mij zorgen. Heeft mijn baby epilepsie? Dat is waar ik mij zorgen over maak. In Oktober schreef ik al dat Rico een (soort van) epileptische aanval had gehad. We moesten hierdoor zelfs een nachtje in het ziekenhuis doorbrengen. Na die opname kon je lezen hoe het verder met Rico ging. Heeft mijn baby epilepsie? Dat is de vraag die mij nu steeds bezig houdt.
Heeft mijn baby epilepsie? Of is het iets anders?
De afgelopen tijd ging het ook erg goed. Nog regelmatig werd ik door verschillende mensen gevraagd hoe het met Rico ging en of hij ook weer een aanval had gehad. Steeds kon ik daar met: “Nee, gelukkig niet en alles gaat goed”, op antwoorden. Tot anderhalve week geleden… Helaas ging het mis en heeft Rico weer een aanval gehad. Bijna twee maanden na de eerste aanval.
De week vooraf aan de epileptische aanval
In de week vooraf aan de aanval, werd Rico erg verkouden. In het weekend wat daarop volgde, zat hij behoorlijk vol. Ook rochelde en hoeste hij erg. Na het weekend besloot ik toch maar even de huisarts te bellen. Even luisteren of misschien zijn longetjes vol zaten. Diezelfde middag kon ik al terecht. Gelukkig waren de longetjes schoon. Er hoefde verder niks te gebeuren, baby’s zijn nu eenmaal vaak en snel verkouden werd mij verteld. Yep, dat weet ik nog van de andere kinderen.
Huize ziekenboeg
De volgende dag begon Lennard te kwakkelen. Echt ziek was hij niet maar hij voelde zich niet fit. Aan het eind van de ochtend belde de kleuterjuf of ik hem dan ook van school kon halen. De woensdags kon hij weer naar school. Zelf had ik toen wat last van mijn rechterborst. Ik hoopte dat het geen beginnende borstontsteking zou zijn. Die ’s middags nadat ik Lennard uit school had gehaald, heeft hij hier een uur op de bank gezeten met de jas aan. Hij had het steenkoud. Niet veel later begon hij over te geven. Ik zal verder niet in detail treden maar ik was wel even zoet met alles op te ruimen.
Ook begon ik mij zelf ook steeds minder fit te voelen. Het kon bijna niet anders dan dat dit een borstontsteking was. Een tijdje terug had ik dit ook gehad. Dit kon niet missen. Maar ik zat er totaal niet op te wachten. ’s Avonds werd ik steeds zieker. Ik had die avond een cursus babygebaren. Hier had ik zo naar uit gekeken. Maar het was niet verstandig om te gaan. Dus ik besloot af te zeggen.
Zoon van 16 jaar
Wat kwam dit allemaal slecht uit! De volgende dag was mijn zoon jarig. Vorig jaar waren we ook allemaal ziek, dus konden we het niet vieren. Ik hoopte dat het ditmaal wel door kon gaan. Mijn zoon zou namelijl 16 jaar worden. Een hele mijlpaal. Ik had speciaal daarvoor een feestpakket gekocht met allemaal slingers, balonnen en versieringen met 16 erop.
Dus het huis moest ook nog versierd worden. Terwijl ik daar mee bezig was, maakte mijn man de kwarktaarten. Daarna maar vroeg naar bed. Ik wist nog van de vorige keer dat de eerste nacht het ergste is. En dat was het ditmaal ook weer. Ik was zo ziek. Waar ik anders altijd hoop dat ik de hele nacht door kan slapen, hoopte ik nu een paar keer dat Rico wakker zou worden voor een voeding. Om hem zelf wakker te maken, ging mij wat te ver. Dus ben ik er een aantal keren uitgeweest om te kolven. Dit verlichtte de pijn weer wat. Die nacht heb ik elk uur op de klok voorbij zien komen. Ineens bedacht ik mij dat dit exact 16 jaar geleden ook zo was. Toen werd in de vroege ochtend mijn oudste zoon geboren.
Donderdag 7 december: Het is feest!
Mijn oudste zoon is jarig! 16 jaar is hij geworden.
Ongelofelijk dat het alweer 16 jaar geleden is dat ik voor het eerst moeder werd. Terwijl de oudste dus 16 is, is Rico die dag 8 maanden. Mijn man gaat naar het werk, onze oudste zoon moet nog even naar school. Na schooltijd gaan we zijn verjaardag vieren. Ik ben helaas nog steeds ziek. Ondertussen hebben we er nog een zieke bij. Ik meld beide jongens ziek en we gaan allemaal nog even naar bed als Rico besluit dat het wel lang genoeg geduurd heeft. Ik heb moeite met opstaan vanwege de hoofdpijn. Maar het zal toch echt moeten.
Als we beneden op de bank zitten met zijn allen kan ik Rico even voeden. Tussendoor is hij steeds afgeleid door de ballonnen en slingers die in de kamer hangen. Tussen het drinken door kijkt hij steeds om zich heen. Totdat hij opeens zijn hoofd helemaal naar links draait. Dit voelt meteen vreemd. Ik roep zijn naam maar er volgt geen reactie. Ik roep nogmaals zijn naam, nu wat luider. En dan zie ik zijn ogen vreemd wegdraaien. Ik weet meteen wat dit betekent, Rico heeft weer een aanval.
Weer een epileptische aanval…
Op dat moment ben ik meteen in paniek. Ook de kinderen die deze aanval dus hebben meegemaakt, schrikken enorm. Ik sta gelijk op met Rico in mijn armen omdat ik mij besef dat mijn telefoon nog boven ligt. Op het moment dat ik bij de deur van de woonkamer sta, bedenk ik mij dat het niet handig is om zo naar boven te lopen. Ik vraag mijn zoon om mijn telefoon te halen. Sander is supersnel weer beneden. Ik zit nog in twijfel of ik de huisarts of 112 zal bellen. Op het moment dat Rico helemaal wegvalt en slap wordt, besluit ik toch maar het alarmnummer in te toetsen. Ondertussen heb ik Rico op de bank neergelegd en heb ik een centralist van 112 aan de lijn. Mijn zoontje voelt of Rico zijn hartje nog klopt. Ook deze aanval is vreselijk om te zien. Ik vertel aan de telefoon alles wat ik zie gebeuren. De ambulance is onderweg. Net voordat deze met loeiende sirenes bij ons de straat in komt rijden, komt Rico weer langzaam bij. Ook ditmaal begint Rico weer heel hard te huilen als de aanval voorbij is.
Ambulance is gearriveerd
De ambulanceverpleegkundige neemt Rico zijn temperatuur op. Hij heeft geen koorts. Ook wordt hij gecontroleerd op vlekjes vanwege hersenvliesontsteking. Gelukkig heeft hij dat niet. Maar wat is er dan aan de hand? Het antwoord op deze vraag weten we nog steeds niet. Ditmaal hoefde Rico niet mee in de ambulance. De verpleegkundige spreekt alles met mij door en neemt contact op met de huisarts. Daarna vertrekt de ambulance weer.
De rest van de dag wil Rico veel drinken, slapen en is erg huilerig. Voor de foto kan er gelukkig nog een lachje af.
In overleg met de huisarts werden we doorgestuurd naar de kinderarts. We konden de week na de aanval al terecht bij de kinderarts. Er is weer een hersenecho gemaakt. De uitslag hiervan is goed. Via een hersenecho kunnen ze geen epilepsie vaststellen daarvoor zal er een EEG gemaakt moeten worden.
Precies een week na de aanval zit Rico onder de rode vlekjes. Omdat hij geen koorts had en ik de vlekjes weg kan drukken, gok ik op de vijfde ziekte. Zou dit dan een trigger geweest kunnen zijn voor een aanval? Laten we het hopen.
Nu is het wachten op een oproep van het UMCG bij de kinderneuroloog voor een EEG. Een EEG meet de hersenactiviteit en kan epilepsie aantonen. Heeft mijn baby dan toch epilepsie of het wat anders?
Meer lezen over epilepsie bij baby’s
Heeft mijn baby epilepsie? Dat was de vraag die ons lang heeft beziggehouden. Tijdens de zoektoch naar antwoorden heb ik alles bijgehouden middels deze blog.
Wat ontzettend heftig.
Ik las je blog met tranen in m’n ogen.
Heel veel sterkte!
Zou het in verband kunnen staan met een b12 tekort tijdens de zwangerschap?
Hallo Lola, dankje voor je reactie! Net voor de kerstdagen zijn we naar de kinderneuroloog in het UMCG geweest. Ik heb verteld van mijn B12 tekort tijdens de zwangerschap. Of er een verband bestaat dat weet ik niet. Ik dacht er zelf ook aan.