De schrik van mijn leven: Baby opgenomen in het ziekenhuis

Geluk, een klein woord met een grote betekenis. Voor iedereen is de definitie van geluk weer anders. Ik kan zeggen dat ik mij gelukkig voel. Dit is ook wel eens anders geweest. Ik weet maar al te goed dat geluk niet vanzelfsprekend is. Er hoeft maar iets te gebeuren waardoor je hele leven op zijn kop kan komen te staan en in het ergste geval nooit weer hetzelfde wordt. 11 Oktober 2017 was een dag waarop ik mij dit meer dan ooit besefte.

Baby opgenomen in het ziekenhuis

Vorige week woensdag gebeurde hier thuis iets waardoor je weer even met de neus op de feiten wordt gedrukt. Mijn baby werd opgenomen in het ziekenhuis. Gelukkig is het goed afgelopen en lijkt het op dit moment niets ernstig maar ik heb de schrik van mijn leven gehad. Ik heb er ook even over nagedacht of ik dit wel in een blog zo het wijde web op zou sturen. Toch heb ik besloten om dit te gaan doen. Allereerst voor mijzelf om het een plekje te geven, voor mensen die met mij meeleven en voor lezers die misschien wat aan deze blog zullen hebben.

Mijn grootste angst

Het besef dat er zomaar iets kan gebeuren zet je wel weer aan het denken. Het leven is niet vanzelfsprekend. Mijn grootste angst is dat er iets met één van mijn kinderen gebeurt. Dan hebben hebben we het niet over een tand door de lip of een open knie. Nee, iets ergs waardoor je hele leven nooit weer zo zal zijn als het was. We hopen er maar op dat wij zoiets nooit mee zullen maken.

Wat is er gebeurd?

Vandaag is het alweer een week geleden. Een week geleden dat ik de schrik van mijn leven kreeg. Het was woensdagochtend. Ik zou die ochtend visite krijgen. Mijn oudste zoon, die de eerste uren vrij was van school, lag nog op bed, evenals Rico. Een mooi moment om nog snel even de stofzuiger door de kamer te slingeren. Ik was bijna klaar toen ik mijn oudste zoon ook al beneden hoorde komen. Ik praatte even met hem in de keuken en merkte op dat ik Rico hoorde huilen. Ja, zei mijn zoon: ik hoorde hem ook al.

Voordat ik naar boven liep, zette ik nog snel even de stofzuiger in de opbergkast. Het viel mij op dat Rico ineens stil was. Vreemd vond ik dat. Ook toen ik de trap op liep, bleef het stil… Normaal huilt hij net zolang tot ik bij hem ben. Zou hij dan toch weer in slaap zijn gevallen? Schoot het door mij heen. Heel zachtjes luisterde ik even aan de deur van zijn slaapkamer. Het was muisstil. Zachtjes opende ik de deur. Het was donker. Ik zag dat zijn hoofdje de kant naar het raam op lag. Ik kon alleen zijn achterhoofd zien. Altijd als ik ’s ochtends bij hem kom, dan lacht hij meteen als hij mij ziet. Nu bleef hij muisstil liggen.

Schrik van mijn leven

Heel voorzichtig liep ik naar het raam en deed zachtjes de rolgordijnen open. Nog steeds reageerde hij niet, waardoor ik even dacht dat hij toch sliep. Toen zag ik dat hij zijn ogen wijd open had. Ik schrok.

Hij zal toch niet dood zijn, schoot het door mijn hoofd.

Ik raakte wat in paniek en begon zijn naam te roepen. Opeens draaide hij zijn hoofd de andere kant op. Even was ik blij omdat hij bewoog maar toen kreeg ik de schrik van mijn leven. Zijn ogen draaiden en ineens begon hij te schudden. Zijn handen, zijn hoofd, zelfs zijn lippen trilden. Net of hij kleine schokjes kreeg.

Van alles flitste er door mijn gedachten heen. Er was iets goed mis. Ik bedacht mij ook niet en pakte hem uit zijn bedje om snel naar beneden toe te gaan. Na een paar stappen voelde ik hem ineens slap worden. Net alsof het leven uit hem gleed. Toen raakte ik echt in paniek. Zijn ogen draaiden weg, zijn armpjes en hoofdje waren helemaal slap. Op dat moment dacht ik dat ik hem kwijt zou raken. Reanimatie, beademen, alles schoot door mijn hoofd. Boven aan de trap riep ik naar mijn zoon dat hij 112 moest bellen. Zelf rende ik snel naar beneden.

112

Toen ik beneden kwam, stond mijn zoon al klaar met de telefoon in zijn handen. 112 had hij al ingetoetst. Gelukkig bleef hij heel rustig. Ik nam de telefoon over en legde Rico op de bank met zijn hoofd tegen een stapel kussens aan. Meteen ritste ik zijn slaapzak open om te voelen of zijn hartje klopte. Op dat moment leek hij ook weer wat bij te komen. Ondertussen had ik een centraliste aan de lijn van 112. Ze stelde mij allemaal vragen en liet weten dat de ambulance onderweg was. Rico was inmiddels niet meer slap, hij begon weer te bewegen met zijn handjes en heel voorzichtig keek hij om zich heen. Daarbij maakte hij een rochelend geluid. Hier was ik al blij om. Hij ademende weer. Ook kreunde hij heel zachtjes. Kort erop begon hij gelukkig te huilen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een huilend kind.

Met de ambulance naar het ziekenhuis

In mijn beleving duurde het heel lang voordat eindelijk de ambulance er was. In werkelijkheid ging het supersnel. Ik moest meteen Rico zijn temperatuur meten. Hij had geen koorts. Een koortsstuip werd daarom ook uitgesloten. De ambulance verpleegkundige had overleg met de kinderarts in het ziekenhuis. De kinderarts wou Rico graag zien. Dus werden we meegenomen in de ambulance. Tijdens de rit werd Rico zijn bloedsuikerspiegel nog gemeten. 5,4 was de waarde. Dit was goed. De hele weg naar het ziekenhuis wou Rico alleen maar drinken.

Spoedeisende hulp

We werden binnen gebracht op de spoedeisende hulp. Al met al hebben we daar wel meer dan een uur gelegen.

Tussen de handelingen door, wou Rico alleen maar bij mij liggen en drinken. Tussendoor kon ik mijn man bellen en hij was vrij snel daarna in het ziekenhuis.

De kinderarts dacht aan een epilepsie aanval. Er zouden extra onderzoeken moeten plaatsvinden. Rico zou worden opgenomen. Daar schrok ik best wel van maar ook was ik blij dat er verder naar gekeken zou worden. Een opname was voor mij op dat moment dan ook een geruststellende gedachte.

Benieuwd hoe het verder ging? Lees het in mijn volgende blog:’ baby opgenomen in het ziekenhuis, het vervolg’. Hierin  vertel ik meer over de onderzoeken en ons nachtje in het ziekenhuis.

Ook ben ik benieuwd naar persoonlijke verhalen. Is jouw baby wel eens opgenomen in het ziekenhuis? En zijn er meer moeders die dit, of iets soortgelijks, meegemaakt hebben. Vertel of mail mij jouw verhaal.

Op de hoogte blijven wanneer ik een nieuwe blog plaats? Voer je emailadres hier rechts in bij ‘abonneer je op dit blog’en dan krijg je automatisch een melding wanneer de nieuwste blog online staat.