Zwanger zijn een grote roze wolk? Helaas niet voor iedereen. Ik had namelijk Hyperemesis Gravidarum, wat ook wel extreme zwangerschapsmisselijkheid wordt genoemd.
2 roze streepjes op een test vertellen mij wat ik eigenlijk al weet: Ik ben zwanger! Blijdschap overheerst al gauw de eerste schrik. Wauw, een 4de kindje! Dit keer ga ik helemaal genieten, ik ga foto’s maken, foto’s laten maken, een dagboek bijhouden, kortom: Genieten!
Nou now way… Van het genieten komt weinig terecht.
De eerste weken na de de test
Ik voel me wat misselijk. Maar ach, zolang ik wat eet, drink en vroeg mijn bed in duik, is het te doen. Totdat ik 7 weken ben. Dan begint de ellende… Het overgeven. Vanaf die dag is de witte teil mijn grote vriend. Elke dag staat hij trouw naast mijn bed. Overdag gaat het nog redelijk. ’s Ochtends als ik mijn bed uit stap, voel ik mij nog het beste. Op dat moment kan ik vaak al inschatten hoe de dag eruit gaat zijn.
Zolang ik nog nuchter ben, is de misselijkheid nog niet zo erg. Ik kan de kids naar school brengen en dan snel naar huis. Na het ontbijt steekt de misselijkheid vaak de kop op. De hele dag blijft dat zo. Ik probeer steeds wat te eten en te drinken maar de veranderende smaak maakt het mij niet makkelijk. En op de namiddag is het mis. Elke dag weer. De misselijkheid gaat over in beroerd zijn en daarna begint het overgeven. Dagenlang, wekenlang…
Tandenpoetsen is een drama… Tig tandpasta’s heb ik geprobeerd maar niks is goed. Alleen de smaak al, en dan moet ik nog poetsen. Te vaak komt het voor dat ik, tussen het tandenpoetsen door, overgeef.
Elke avond lig ik vroeg (half 8, 8 uur) op bed. Het lukt mij niet om de kinderen naar bed te brengen. Zo ziek voel ik mij. Als ik geluk heb, val ik snel in slaap. Als ik pech heb, gaat het overgeven de hele avond door. Totdat mijn maag leeg is en ik eindelijk in slaap val. Normaal avondeten eet ik al niet meer. Ik hou het toch niet binnen. En het is net alsof mijn maag vol afschuw reageert op groente, aardappelen en vlees. Mijn hele eetlust is weg. Mijn gezonde leefstijl die ik voor de zwangerschap al jaren had, het is weg. En het erge is, ik kan er niks aan doen ik heb er geen controle op… Elke dag worstel ik mij door de dag, die altijd weer in overgeven eindigt.
Hyperemesis gravidarum: De eerste 3 maanden…
Als gewichtsconsulente leer en begeleid ik mijn cliënten om doelen te stellen en hier naar toe te leven. Kleinere tussendoelen kunnen dan heel belangrijk zijn. Ook voor mijzelf stel ik kleine doelen in want April (uitgerekende datum) lijkt nog wel heel ver weg. De eerste echo, bezoekje verloskundige, hartje luisteren, het zijn allemaal tussendoelen die ik voor me zelf maak.
Met 3 maanden is het vast over
Iedereen die maar blijft zeggen: de eerste 12 weken, of de eerste 3 maanden dan zal het vast wel over zijn. Diep van binnen geloof ik het niet maar ik hou mij er maar aan vast. Hoop doet leven. Die 12 weken werden 16 weken. Want ja, dan neemt de placenta de hormonen over en zou het vast wel beter gaan… Niet… Ook niet bij 20 weken… Het bleef.
Inmiddels ben ik ook gestopt met de medicijnen. Als ik ze nu wel of niet neem, ik blijf overgeven. De ene dag gaat het beter dan de andere dag. Ik heb zo tussendoor mijn “goeie” dagen. Die geven mij weer een beetje de kracht om door te gaan.
Sociale leven
Mijn sociale leven staat door de hyperemesis gravidarum helemaal op zijn kop. ’s Avonds kan ik sowieso de deur niet meer uit. Mijn wereldje wordt kleiner. Overdag ben ik veel moe en misselijk. Verder dan het dorp, kom ik niet meer. Als ik mij goed voel, spreek ik overdag nog eens af met een vriendin. Een simpel berichtje of een kaart zijn voor mij van grote waarde. Voor de rest is het stil. De wereld om mij heen gaat verder, alleen die van mij lijkt stil te staan.
Mijn leven lijkt een groot, zwart gat waar geen einde aan lijkt te komen. De kaarten die ik ontvang, zijn van onbekende vrouwen. Vrouwen die hetzelfde doormaken of hebben doorgemaakt. Kaarten met verhalen en soms gedichtjes. Dit doet mij zoveel. Weten dat er mensen zijn die aan je denken en je niet veroordelen maar begrijpen wat je doormaakt. Deze vrouwen ken ik uit de besloten facebookgroep van de stichting ZEHG. Uit deze praatgroep haal ik ook de meeste steun en kracht.
De feestmaand december
Dan is het december, de maand waar ik zo tegenop zag. Begin December is het hele gezin geveld door de buikgriep. Incl. mijzelf. Ach, dat kan er ook nog wel bij. Overgeven doe ik toch al. De griep is snel voorbij maarja mijn overgeven blijft. De feestdagen staan voor de deur. De kerstdagen hebben we niks gepland. Alles is me toch teveel en lekker uit eten gaan daar moet ik helemaal niet aan denken. Kerstavond geef ik nog over. En dan is het een week rustig. Heerlijk! Zomaar uit het niets. De kerstdagen heb ik zelfs lekker kunnen eten. Ik weet niet wat mij overkomt.
Helaas, oudejaarsavond is het overgeven terug. Ik breng oud en nieuw door op de bank met mijn trouwe, witte teil. Voor het raam kijkend naar het vuurwerk besef ik mij: het is 2017, het jaar waarin ons kindje geboren wordt. Ineens lijkt April een stuk dichterbij dan gisteren.
Naast mijn bed heb ik een fles water staan. Ik moet in de nacht verplicht van mijzelf de fles leegdrinken. Elke keer een slokje. ’s nachts ben ik niet misselijk. Het feit dat ik er de hele nacht niet af hoef om te plassen, zegt genoeg. Mijn lichaam heeft elke slok nodig.
Hyperemesis gravidarum en 27 weken zwanger
Inmiddels heb ik alleen maar slechte dagen. Eind Januari ben ik 27 weken zwanger. Een mijlpaal. 2/3 zit erop! Maar inmiddels ook het besef dat ik al 20 weken aan het overgeven ben. Gelukkig wist ik dat niet met 7 weken dat het zo lang zou aanhouden. Ik voel me alleen maar ziek. De dagen lijken en duren eindeloos. Elke avond breng ik momenteel weer met mijn ronde, witte vriend door. De witte teil… Iedereen in huis noemt het ‘Mem haar bak’. De zwangerschapsgym waar ik mij in November voor had opgegeven, moet ik helaas na 2 keer afzeggen. Het gaat niet, ik ben te zwak en beroerd.
Het is net of mijn maag protesteert. Alles komt er ’s avonds uit. Zelfs een slokje water. Pas als mijn maag leeg is, kan ik slapen. Dan ben ik ook al zo moe van het overgeven dat ik naar bed ga. ’s ochtends ben ik op mijn best. Dan kan ik nog ontbijten en iets drinken. Na het middaguur ben ik al zo moe. Elke middag moet ik slapen anders hou ik de dag niet vol. En dan is het avond en begint alles opnieuw…
Stichting ZEHG: zwangerschapsmisselijkheid en hyperemesis gravidarum
Bovenstaande blog is een beschrijving van mijn zwangerschap tot 27 weken. Een zwangerschap met HG: Hyperemesis gravidarum oftewel: Extreem misselijk en/of overgeven tijdens de zwangerschap. Ik heb deze blog geschreven om te laten zien dat een zwangerschap niet altijd een roze wolk is. Er heerst nog veel onbegrip over HG (Hyperemesis gravidarum). Vaak wordt een zwangerschap een gezonde ziekte genoemd maar in dit geval is het verre van gezond. Veel vrouwen worden opgenomen in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen. Ook komt het voor dat vrouwen een sonde krijgen. Herken jij je in bovenstaand verhaal? Of ken je iemand in je omgeving die dit ook heeft? Wijs diegene dan eens op de Stichting ZEHG: Zwangerschapsmisselijkheid en Hyperemesis Gravidarum
Hallo Ida,
Ik herken mezelf in je verhaal. Ik ben vanaf 12 weken gestopt met werken. Toen gaf ik ookal over ook op het werk.. Ik ben tot 30 weken misselijk geweest. En met 30 weken ook opgenomen geweest met premature weeen. In die week is het zo goed als weg gezakt. (Ben trouwens uiteindelijk gewoon bevallen met 39 weken :D)Ik kon vanaf mijn opname weer redelijk ‘normaal’ eten. Het kwam ineens en ging ook groot en deels ineens. Ondanks dat ik het iets minder heftig heb gehad als jij durf ik een volgende zwangerschap niet aan.
Wat jammer om te lezen dat je een volgende zwangerschap niet aan durft. Mijn advies is als je toch graag nog een kindje wilt, van te voren goed voorbereid te zijn. Op de site (link staat in de blog) van het ZEHG staat heel veel informatie om je goed voor te bereiden op een eventuele volgende zwangerschap. Ook op de besloten facebook kun je hier documenten over vinden. Ik wens je veel kracht en wijsheid toe met het nemen van de juiste beslissing. Bedankt voor je reactie.